Son yeniləmə: 2 Dekabr 2024
BAYRAQDAR MEDİA – Heç sizin belə düşüncələriniz olub? Birdən-birə adamın ağlına qəribə şeylər gəlir, sonra da ona sevinirsən, şükür edirsən…
…2010-cu ilin mayı idi. İtaliyanın Sardiniya adasından Bakıya gəlirdim. Uzun və yorucu bir yolçuluq idi. Üstəlik də İslandiyada diləyatmaz – əcaib bir adı olan vulkan da püskürmüşdü. Təsəvvür edirsiniz, o vulkanın ucbatından təyyarələr uçmaz olmuşdu. Çünki atmosferin lap yuxarı qatlarına kül püskürmüş, aləmi qatmışdı.
Amma mənim bəxtim gətirmişdi. Sardiniya adasından İtaliyanın Milan şəhərinə, oradan da gözəlim İstanbula heç gecikmədən uçmuşdum. Ardından da Bakıya…
Sözümün canı odur ki, bir az yol yorğunluğu vardı. Amma xoş idi. Uzaq yol, üç dəfə təyyarə dəyişmək, hava limanlarında gözləmə-filan istər-istəməz adamı yormalı idi, yorurdu da.
Velosipedlə gəziləcək Ermənistan…
İtaliya tərəfi heç, elə İstanbuldan Bakıya uçmaq 1 min 700 km yoldur. Yadımdadır ki, yolun Sardiniya-Milan-İstanbul kəsimini bitirib Bakıya uçanda ağlıma bir fikir gəlmişdi ki, bu türk dünyası – coğrafiyası nə qədər geniş, böyükdür. Qürurlanmışdım onda…
Bir də ağlımdan keçmişdi ki, babalarımıza təşəkkür edim. Ki, bizə bu qədər böyük bir coğrafiyanı miras buraxıblar. Hələ onu da düşünmüşdüm ki, yoxsa Ermənistan kimi; bu başından o başına velosipedlə getmək olar…
Belə düşüncələrim çox olub mənim. Çox uzaq ölkələrə uçmuşam. Düşünməyə, daşınmağa vaxtım çox olub. Çoxlu da kitab oxumuşam, filmlərə baxmışam bu səfərlərimdə…
Şükranlıq qurbanı…
Bir də ötən ilin iyununda Cenevrədən Bakıya gəlirdim. Yenə də İstanbul üzərindən. yolun Cenevrə-İstanbul kəsimini uçarkən ağlıma bir fikir gəldi ki, mən Tanrıma minnətdar olmalıyam…
O minnətdarlığın səbəbi də açıq-aydın beynimdə dövr edib durdu. Düşündüm ki, adi bir kənd uşağı, böyümüşəm, dünyaya açılmışam, aşağı-yuxarı özümə görə adım-sanım, hörmətim var. Yəni yerimdə saymamışam, irəli getmişəm. Bütün bunlara görə kiməsə təşəkkür etməli deyiləmmi?
Ağlımdan keçənlər bu oldu ki, məni dünyaya gətirən atama və anama minnət borcum var, olmalıdır. Müəllimlərimi xatırladım o anda. Həm də onlara mütləq təşəkkür etməliyəm. Bir də təmənnasız olaraq həmişə yanımda gördüyüm dost-tanışa, qohum-qardaşa təşəkkürü borc bildim…
Bütün bunların üstündə yerin-göyün, hər şeyin yaradanı – sahibi, ucalardan uca Tanrıya təşəkkür borcumun olduğu keçdi ağlımdan göyün yeddinci (əslində 11-ci) qatında…
Elə göydəcə özümə söz verdim ki, bu düşüncələrimin qarşılığı olaraq Dədəlidə bir qurban kəsib qohum-qonşuya paylayacağam. Adını da “Şükranlıq qurbanı” qoydum göydəcə…
Vədimə əməl etdim. 2024-cü ilin Novruz Bayramının dərhal ardından Dədəliyə getdim, bir erkək toğlu sifariş elədim və həyətimizdə dostlarımın da tanıdığı o uca tut ağacının dibində kəsdirdim…
Qurbanımız dirəşmədi…
Qurbanımız kəsilərkən diqqətimi bir şey çəkdi. Biz axı adətən görmüşük ki, qurban kəsəndə mal-heyvan dirəşir, qaçır, təpik atır, hətta qəzalar da olur. Özəlliklə də qardaş Türkiyədə hər il Qurban Bayramında qurbanlıqların qurbanı olmuş zərərçəkənlərlə bağlı qorxuducu statistika açıqlanır. Hələ bıçaqdan qaçmış öküzlərin şəhərlərin gur yerlərində insanlara təlaş yaşatması da az görülmür…
Bizim qurbanımızsa (yeri gəlmişkən, sağlam bir erkək idi) yerə uzadıldıqdan sonra sakitcə başını torpağa qoydu. Heç müqavimət göstərmədi. Onda düşündüm ki, bu qurbanım qəbul edildi və yerinə düşdü demək…
Haradan haraya gəldik, deyilmi? Böyük türk coğrafiyası, velosipedlə gəziləcək qədər balaca Ermənistan və şükranlıq qurbanı…
Şükür etməsini bacarmalı insan. Elə lap mənim kimi. Aza qane oldum, şükür etdim, qadir Tanrı azımı çox elədi. Niyə də şükür etməyim ki?..
