BAYRAQDAR MEDİA – Xəbər verdiyimiz kimi, dekabrın 12-dən başlayaraq Laçın-Xankəndi yolunun Şuşa yaxınlığından keçən hissəsində Azərbaycanın bir qrup ictimai fəalı fasiləsiz aksiya keçirir. Dinc xarakterli aksiya hazırda Rusiya sülhməramlılarının müvəqqəti yerləşdiyi ərazilərdə Azərbaycanın təbii ehtiyatlarının talanmasına qarşıdır.
Ötən günlər ərzində aksiya iştirakçıları yolu şübhəli və qeyri-şəffaf keçidlər üçün bağlı tutub. Lakin humanitar məqsədlər üçün keçid daim açıq olub, hər hansı əngəl də yoxdur.
Azərbaycan vətəndaş cəmiyyəti nümayəndələrinin dinc aksiyası dünyada da diqqət çəkir. Düzdür, erməni təbliğat maşını bu aksiyanı başqa cür təqdim edərək Azərbaycanı gözdən salmağa çalışır. Lakin baş verənlərdən azacıq xəbəri olan hər kəs gerçəkləri bildiyi üçün nəinki Azərbaycana qarşı çıxmır, əksinə, öz dəstəyini ifadə edir.
Xüsusi olaraq qeyd etmək lazımdır ki, Laçın yolundakı aksiyaya ən böyük dəstək hər zamankı kimi qardaş türk dövlətlərindən gəlir. Özəlliklə də vətəndaş cəmiyyəti və media bu məsələdə Azərbaycana açıq dəstək verir.
Belə dəstəklərdən birini də BAYRAQDAR MEDİA-ya video şəklində qardaş Qazaxıstanın dəyərli ziyalılarından biri, daim Azərbaycan davasında mövqeyi ilə fərqlənən Nəsihə Gumarqızı göndərib. Nəsihə xanım davamlı şəkildə aksiyaya dəstək verməklə yetinməyib, əlavə video müraciət yayaraq izləyicilərinə öz mövqeyini – dəstəyini nümayiş etdirib.
Я, Джейран Мамедова, гражданка Казахстана, но моя историческая родина Азербайджан, родина моих родителей, когда-то вынужденно покинувших родную землю и переселённых в Казахстан. В Казахстане они нашли поддержку братского тюркского народа, а будучи компактно заселёнными вместе с односельчанами в одном районе, чувствовали себя почти как дома, создавали семьи, жили, тоскуя по родине, но тем не менее, сохранив и передав родной язык, традиции, культуру своих детям.
В конце 80-х – начале 90-х годов когда начали происходить террористические акты против азербайджанского населения на территории Карабаха, ещё до начала войны, мой ныне покойный (да будет раем место его последнего обитания), отец с гневом и грустью сказал, что эти варвары не успокоятся, пока не перевернут весь мир вверх дном, из-за без вести пропал наш дед, и он даже не помнил уже лицо своего отца, из-за этих варваров его мать с малыми детьми бежала из родного дома, найдя приют у дальних родственников в одном из сёл Нахчывана. И сетовал, когда грубо навязанная война погубила и обездолила много людей, уничтожила все, что было создано мирным населением, устроив не только геноцид человеческий, но и всего генофонда республики, природы, о том, что неужели азербайджанская армия не в состоянии противостоять этому варварству (?), сам себе отвечая на вопрос, что там есть кому мешать.
Отец следил за всем, что происходит, и говорил, что если бы не было там интереса Москвы и Ирана, которые мешают Азербайджану, то давно армия Азербайджана выгнала бы всех хаев в их хаистан подальше, откуда они вообще пришли на эту территорию. До Победного Дня 8.11.2020 года отец не дожил, но он всегда говорил, там земля наших предков, её обязательно освободят, но земля будет очень долго восстанавливаться.
Родной брат моего отца, проживший и проработавший четверть века в Джебраильском районе, уже второй раз за свою жизнь вынужденно покинувший вместе с семьёй родную землю, посёлок, ставший ему родным после Нахчывана, из-за захвата территории варварами, также не дожил до Победного дня.
Будучи ранее начальником юридической консультации в районе, находясь уже в Баку он, не останавливаясь, писал все время во всевозможные организации по правам человека о необходимости вмешательства мирового сообщества в этот вопрос, что чем дальше будет блокада огромной области, тем больше страна теряет не только человеческих жизней, а теряет культуру, историю, она просто уничтожается вместе с разрушениями, разграблениями варварами всех исторических зданий, жилых домов, кладбищ.
Ни одна международная организация должным образом не реагировала на эти обращения.
Ощущение было, что происходит по умолчанию всеобще мировая договорённость не вмешательства в этот процесс.
И никто не понимал (может и сейчас не понимает), что природная катастрофа, вызванная в одном месте земли, обязательно отголоском отзывается на другом месте.
Есть такие печальные примеры, последствия экологической катастрофы в Казахстане.
Поэтому я чётко представляю, что происходит с экологией Карабахской территории, особенно после увиденного весной этого года, прибыв в Азербайджан для участия в 5-м Курултае азербайджанцев всего мира, проезжая по дорогам освобождённых сёл до города города Шуши.
И сейчас, когда группа общественных активистов Азербайджана проводит беспрерывную акцию протеста на участке дороги Лачин-Ханкенди возле Шуши, начиная с 12 декабря, я всем сердцем рядом с ними, ещё ранее подключившись к отправке обращений в организации по правам человека, по электронным адресам штаб-квартир ООН, ЮНЕСКО.
Не дождавшись очередной раз должного реагирования от уполномоченных международных организаций (например, мне до сих пор приходят ответы на мои обращения, два месяца спустя, что письмо удаляется без прочтения), следующим этапом, как правило, являются мирные акции общественности.
Мирная акция граждан Азербайджана, экологов, журналистов, направлена против разграбления природных ресурсов Азербайджана в районах, где в настоящее время временно дислоцированы российские миротворцы. И этому надо положить конец.
Учитывая, что поддержка акции на пути к Лачину, как всегда, исходит от братских тюркоязычных государств, я как гражданка, тюркоязычной страны, поддерживаю эту акцию, и хотела бы, чтобы к ней присоединились все мирные граждане всех стран мира, поскольку, земля одна, она не определяется по национальности и языковой принадлежности, а вовремя остановленный экоцид даст возможность продлить себе качество жизни. Нельзя, тихо наблюдая за процессом варварского отношения к окружающему миру в другом месте, рассчитывать на то, что тебя завтра это не коснётся. Это всё равно, что самоуничтожение себя.
Призываю всех сознательных граждан мирового сообщества подключиться к этой акции, поддержать распространением по всем международным организациям по правам человека о вмешательстве в процесс и снятии всяческих препятствий по пути шествия экологов и экспертов.
Mən, Ceyran Məmmədova, Qazaxıstan vətəndaşıyam, amma mənim tarixi Vətənim Azərbaycandı, vaxtilə doğma torpağını tərk edib Qazaxıstana köçürülmüş valideynlərimin vətənidir. Qazaxıstanda qardaş türk xalqının dəstəyini tapdılar və eyni bölgədəki kəndlilərlə birlikdə kompakt şəkildə məskunlaşaraq, demək olar ki, özlərini evdəki kimi hiss etdilər, ailələr yaratdılar, vətən həsrəti ilə yaşadılar, amma buna baxmayaraq ana dilini, ənənələrini, mədəniyyətini qoruyub uşaqlarına ötürdülər.
80-ci illərin sonu – 90-cı illərin əvvəllərində Qarabağ ərazisində Azərbaycan əhalisinə qarşı terror aktları baş verməyə başlayanda, müharibə başlamazdan əvvəl, İndi vəfat olan atam (son yeri cənnət olsun) qəzəb və kədərlə dedi ki, bu barbarlar bütün dünyanı alt-üst edənə qədər sakitləşməyəcəklər, babamız itkin düşdü və atasının üzünü belə xatırlamadı, bu barbarlar üzündən kiçik uşaqları olan anası Naxçıvanın kəndlərinin birində uzaq qohumlarının yanında sığınacaq taparaq evindən qaçdı. Və kobud şəkildə tətbiq olunan müharibə bir çox insanı məhv və məhrum etdikdə, dinc əhali tərəfindən yaradılan hər şeyi məhv etdikdə, təkcə insan soyqırımını deyil, respublikanın, təbiətin bütün genofondunu da təşkil etdikdə, Azərbaycan Ordusunun bu vəhşiliyə qarşı dura bilməməsindən kədərləndi (?), kimin müdaxilə edəcəyi sualına öz-özünə cavab verirdi.
Atam baş verən hər şeyi izləyirdi və deyirdi ki, əgər orada Azərbaycana mane olan Moskva və İranın marağı olmasaydı, çoxdan Azərbaycan Ordusu bütün hayları bu əraziyə gəldikləri yerdən uzaq haistana qovardı. 8.11.2020-ci ilin Qələbə gününə qədər atam yaşamadı, amma həmişə deyirdi ki, əcdadlarımızın torpağı var, mütləq azad ediləcək, amma torpaq çox uzun müddət bərpa olunacaq.
Cəbrayıl rayonunda dörddə bir əsr yaşayıb işləmiş, ömrü boyu ikinci dəfə öz doğma torpağını ailəsi ilə birlikdə tərk etmək məcburiyyətində qalan atamın doğma qardaşı Naxçıvandan sonra onun doğma qəsəbəsi də ərazini barbarlar tərəfindən ələ keçirdiyinə görə Qələbə gününə qədər yaşamamışdır.
Əvvəllər rayonda hüquqi konsultasiyanın rəisi olarkən, artıq Bakıda olarkən o, dayanmadan hər cür insan hüquqları təşkilatlarına bu məsələyə dünya birliyinin müdaxiləsinin zəruriliyi barədə yazırdı ki, nə qədər böyük bir ərazinin blokadası olsa, Ölkə nəinki insan həyatını itirir, həm də mədəniyyətini, tarixini itirir, sadəcə məhv olur, bütün tarixi binaların, yaşayış binalarının, qəbiristanlıqların barbarları tərəfindən talan edilir.
Heç bir beynəlxalq təşkilat bu müraciətlərə lazımi cavab verməyib.
Sensasiya varsayılan olaraq baş verənlərdi ümumiyyətlə dünya razılaşması bu prosesə müdaxilə etmir.
Və heç kim başa düşmədi (bəlkə də indi başa düşmür) ki, yerin bir yerində yaranan təbii fəlakət mütləq başqa yerdə əks-səda doğurur.
Qazaxıstanda ekoloji fəlakətin belə kədərli nümunələri, nəticələri var.
Ona görə də mən Qarabağ ərazisinin ekologiyası ilə nə baş verdiyini, xüsusən bu ilin yazında gördüklərimdən sonra bütün dünya azərbaycanlılarının 5-ci qurultayında iştirak etmək üçün Azərbaycana gələrək, azad edilmiş kəndlərin yolları ilə Şuşa şəhərinə gedən yolları aydın təsəvvür etmişəm.
İndi də Azərbaycanın bir qrup ictimai fəalları dekabrın 12-dən başlayaraq Şuşa yaxınlığındakı Laçın-Xankəndi yolunun bir hissəsində fasiləsiz etiraz aksiyası keçirəndə mən onların yanında bütün qəlbimlə insan hüquqları təşkilatlarına, BMT-nin, YUNESKO-nun qərargahlarının elektron ünvanlarına müraciətlərin göndərilməsinə qoşulmuşam.
Səlahiyyətli beynəlxalq təşkilatlardan bir daha lazımi cavab gözləmədən (məsələn, müraciətlərimə hələ də cavab alıram, iki ay sonra məktub oxunmadan silinir), növbəti mərhələ, bir qayda olaraq, ictimaiyyətin dinc hərəkətləridir.
Azərbaycan vətəndaşlarının, ekoloqların, jurnalistlərin dinc aksiyası hazırda Rusiya sülhməramlılarının müvəqqəti yerləşdirildiyi rayonlarda Azərbaycanın təbii sərvətlərinin talan edilməsinə qarşı yönəlib. Və buna son qoyulmalıdır.
Laçına gedən yolda aksiyanın dəstəyinin həmişə olduğu kimi qardaş türkdilli dövlətlərdən gəldiyini nəzərə alaraq, mən türkdilli ölkənin vətəndaşı kimi bu aksiyanı dəstəkləyirəm və istərdim ki, dünyanın bütün ölkələrinin bütün dinc vətəndaşları da bu aksiyaya qoşulsunlar. Başqa bir yerdə dünyaya qarşı barbar münasibət prosesini sakitcə müşahidə edərək, sabah sizə toxunmayacağına ümid edə bilməzsiniz. Bu, özünü məhv etmək kimidir.
Mən dünya ictimaiyyətinin bütün şüurlu vətəndaşlarını bu aksiyaya qoşulmağa, prosesə müdaxilə və ekoloqların və ekspertlərin yürüş yolu ilə hər cür maneələrin aradan qaldırılması barədə bütün beynəlxalq insan hüquqları təşkilatlarına yayılmaqla dəstək olmağa çağırıram.